Wat zal de buitenwereld wel niet denken?

Verwachtingen

Ik was een gemakkelijk kind, ik was meegaand, niet moeilijk en deed wat mijn ouders zeiden. Sterker nog, mijn ouders dachten dat ik de puberteit over zou slaan. Dat was een heerlijke gedachte voor mijn ouders. Maar op een gegeven moment werd het door mijn ouders vanuit liefde en hun overtuigingen gecreëerde beschermde wereldje te beklemmend voor mij. Ik was nieuwsgierig naar het super aanlokkende onbekende. Ik was 18 jaar, een late puber dus, en volgens de wet volwassen. Ik ging me steeds meer afzetten tegen mijn ouders, maar vooral in het geheim. Ik wilde nog steeds het lieve, aardige, slimme meisje zijn in hun ogen. Stiekum spijbelde ik enorm. In die tijd was er gelukkig nog geen Magister die alles van je kind bijhoudt, dus ik kon doen wat ik wilde. Ik zakte voor mijn examen, ging naar een andere school en mijn gedrag bleef hetzelfde. Ik dronk op feestjes veel te veel alcohol. Ik kwam na een avond stappen thuis niet meer opdagen, sliep een week bij anderen en mijn ouders wisten niet precies waar ik was. Ik werd enorm verliefd op een jongen die in Spanje woonde en wilde zelfs met hem weglopen van huis. Een oude vriendin voorkwam dat. Ik had haar in vertrouwen genomen en zij had in paniek over mijn plan aan haar ouders verteld. Natuurlijk namen zij contact op met mijn ouders. Dus het reisavontuur dat mij naar Spanje zou brengen, eindigde al bij de voordeur. Die avond heb ik de pijn en het onvermogen van mijn ouders gezien, maar ik was niet tot bedaren te brengen, ik wilde alleen maar weg. Alleen dat ging niet.

Later heb ik mijn schuldig gevoeld over de pijn die ik hun had gedaan en dat schuldgevoel zorgde ervoor dat ik me weer ging aanpassen. Weer wilde ik voldoen aan hun verwachtingen. Ik verstopte mijn eigen pijn. De pijn van een gebroken hart. Van schuld naar schaamte, ik schaamde me dat ik niet het lieve, leuke slimme meisje was geweest. Door die schaamte heb ik heel weinig mensen verteld over mijn wegloopplannen. Zo ontstaan ook geheimen, want wat zal de buitenwereld er wel niet van denken? Pas op het moment dat ik de positieve intentie van mijn gedrag als 18-jarige kon zien (genieten van de enorme verliefdheid, vrijheid ervaren en losmaken van de verwachtingen van ouders) kon ik het schuldgevoel en de schaamte loslaten. De 18-jarige in mij omarmen, want zij weet als geen ander wat het is om je los te maken van de verwachtingen van anderen.

Als je te veel wilt voldoen aan de verwachting van een ander, ga je het leven van de ander leiden. Als het je helemaal niet kan schelen wat anderen van je vinden, verlies je je vermogen tot verbondenheid. Maar als je je te veel aantrekt wat anderen van je vinden, verlies je je bereidheid om je kwetsbaar op te stellen.

Dit verhaal komt uit het boek Ken je mij?